Çok sonra yine geri geldim. Formdan düştüğümü de fark etmedim değil...
"Evine sadece girmekle kalmadım. Olay sadece o değil. Bana değer veriyor musun?"
"Tabiki! Annemden daha çok güveniyorum sana. Bilemezsin. Bazen tek gerçek arkadaşım olduğunu düşünüyorum."
"Öyleyse özür dilerim senden."
"Ne diyorsun Venüs? Neden özür diliyorsun?"
"Gideceğim. Öyle ya da böyle. Benim yüzümden senin de başının belaya girmesini istemiyorum. Özrümü kabul ediyor musun?"
"Evet, elbette. Eğer seni mutlu edecekse, özrünü kabul ediyorum." Ellerimi sıktı. Valizini topladı. Valiz dediğim de sadece bir sırt çantasından ibaretti. Gözyaşlarını sildi, çekmeceden bir pasaport çıkardı. "Pasaportun olduğunu bilmiyordum." Venüs'ü tanıyamıyordum, yaptıkları, söyledikleri... Ayrıca benim odamda o pasaportun ne işi vardı? Her şey o kadar saçma ve anlamsız geliyordu ki! O sırada bir takırtı geldi. Ne olduğunu anlayamadım.
"Duydun mu? O neydi? Claire, duydun değil mi?"
"Evet duydum." Bir daha aynı ses. Bir daha. Ve bir daha.
"Biri pencerene taş atıyor." Venüs, perdeyi hafifçe aralayarak baktı, aşağıya. "Benden sevgilin olduğunu gizlemene gerek yoktu." dedi ama sesi o kadar kırgındı ki. Ne diyeceğimi şaştım. "Sen ön kapını oradaki ışığı aç. Ben arkadan çıkacağım. Claire.. Ah, sana bir anlatabilsem. Ama anlatamam. Sevgilin sana iyi baksa iyi olur. Sana kötü davranırsa ruhumun ona musallat olacağını söyleyebilirsin. O iyi biri değil ama artık ben de iyi biri değilim." İşler gittikçe sarpa sarıyordu.
"Pasaport senin mi?"
"Ah, hayır tatlım. Komik olma. Pasaport, Veronica Johnson'a ait."
"Çaldın mı? O kim?" Aldığım tek cevap sessizlik oldu. Odanın ışığını kapadı, aşağı indi. Kapkaranlık holde bana sarıldı. Bir şey demedi ve benim girişin ışığını açmamı bekledi. Arka kapıdan öylece çıkıp gitti. Jason'a kapıyı açtım. Geceleri bu saatlerde gelmeyi resmen gelenek haline getiriyordu bu çocuk!
"VENÜS! LANET OLASI! YA GEL. YA DA CLAIRE ÖLÜR!" Saniyeler.. Evet saniyelerde oynuyorduk. Zorla nefes almaya çalıştım. Akciğerlerim, kalbim, beynim hepsi kontrolden çıkmıştı. Sevgilim. Bana. Silah. Çekmişti. Gözlerini inceledim. Dudaklarına baktım, titriyordu. Fısıldayarak benden özür diledi. "Bunu yapmazsam, Venüs'ün bulaştığı pislik bana bulaşacak. Ben öleceğim." Silahı alnıma dayadı. Ne kaçma ne de caydırma şansım vardı.
"Seni sevmiştim. Alnıma silah dayamana rağmen sanırım hala seviyorum." Metalin soğukluğu ve sertliğini alnımda o kadar net hissediyorum ki. Son anlarım. Venüs önceden "Öldürürler beni." dediğinde inanmam gerekirdi. "Neler oluyor?" dedim.
"Venüs bulaşmaması gereken işlere bulaştı. Önceleri sadece uyuşturucu meselesiydi. Borcu büyüdü. Söz verdiği şeyleri yapmadı. Borcu benim arkadaşıma vardı işte. Ondan çalıp ona geri verecekti. Para zaten işaretliydi anlardık verdiği zaman. Ama o sahte belge için harcadı parayı. Parayı verdiği adam yine bizim adamımızdı." Derin bir nefes aldım. Bütün cesaretimle silahı ittirdim, Jason silahı ateşledi. Omzum yanarcasına açıyordu, geriye savruldum. Çığlık attım. Koşmaya başladım, evden çıktım. Peşimden geleceğinden adım gibi emindim. Gelmiyordu. Koştum. Venüs'le kullandığımız, arka bahçeden anayola giden patikaya saptım. Çamura bastım, etrafa su ve çamur yayıldı. Sesi duydum. Umursamadım. Sonra ne durumda olduğunu görmek için paçalarıma baktım. Her şey çok hızlı yerleşiyordu yerine. Paçamdaki çamur değil kandı. Yerde bit pasaport vardı. Eğilip aldım. Koşmaya devam ettim. Ağaçların arkasına gizlendim, ayak sesleri vardı. Açıp pasaporta baktım. Veronica Johnson. Fotoğrafı seçemiyordum bir türlü. Ağacın dallarının arasından süzülen bir ışık demetine doğru kaldırdım pasaportu. Çok açık sarı saçlı garip bakışlı bir kadın vardı karşımda. Ve yüz fazlasıyla tanıdıktı. Venüs..
Tekrar sesleri duyduğum zaman artık çok geçti. Jason'un ellerini tanıdım. Ağzımı kapattı. Başladığını bitirmeye geldiğinden emindim..
Uyandı.
Hastanede omzu sargılıyken uyandı ama bir gözü görmüyordu. Doktorlar mucize dediler. O bir daha uyanmak istemedi.
