Evden Uzakta Olmanın Kabusu

Benim değildi artık orası. Benim olmaktan çok uzaktı.

Bir ezikliği vardı evimde olamamanın ve arkadaşımın evinde kaldığımda hep böyle hissediyordum.
Boşluk vardı ve derindi. Tabağı, çatalı nereden alacağımı bilmiyor, tuvaletin yerini sürekli unutuyordum sanki. Aslında bildiğim şeyler orada kalmaya gelince bana yabancılaşıyordu.
Onun koltuğunda oturmuş, onun zorla elime tutuşturduğu çayı içmekte zorlanmakla uğraşırken yanıma geldi. O da oturdu.
"Senin evi terk etmeni beklemiyordum." dedi. Nasıl yani dercesine baktım, "Arkadaş grubumuzda evden kaçabilecek bir sürü insan var ama sen? Sen en dengeli, en mantıklı ve en aklı başında olanımızdın. Beklemiyordum gerçekten."
"Orası artık benimmiş gibi hissetmiyordum. Benim değildi artık orası. Benim olmaktan çok uzaktı. Orayı öyle işgal ettiler ki benim yatağım bile benim olmaktan uzaktı. Her yerde başkasının eşyaları.."

En sonunda bağrınmaya başladım.

En sonunda bağrınmaya başladım.
"ARTIK SİLAHI ONUN KAFASINA DAYAYIP ÖLÜŞÜNÜ İZLEMEK GELİYOR İÇİMDEN."
"Neyse sakin ol. Çayından iç. İstersen banyo yapabilir, uyuyabilirsin. Ama bence en iyisi misafirlerim gelince bize eşlik etmen."
Uyandı. Sinirle uyandı.
ter içinde uyandı.

Sınav Haftasındayken

BUT....

Her zaman düşündüğüm, her sabah umutla uyandığımda aklıma gelen şeydi:
Yeni bir gün.
Yeni fırsatlar.
Ve bazen günün anlam ve önemine bağlı olarak bazı şeyler ekleniyordu.
Yeni bir SINAV?
İşte o zaman tam anlamıyla error veriyor beynim. Ne biliyorsam unutma gibi bir alışkanlığım var çünkü.
Ama matematik sınavında klasik sorularla karşılaştığımda ne yapacağıma dair gerçekten bir fikrim yoktu.
Önceden herkesin oturacağı yer belirlenmiş olacaktı, seçme şansımız yoktu.
Kopya çekmenin de garantisi yoktu. Bildiklerimse..? Eh öyle de bir şey yoktu. Ertesi gün uyandığımda kendime söveceğimi bile bile dünkü partiye gitmiştim. Hiçbir şey yapamayacağımı bile bile sınava girmek istemiyordum.
Söylene söylene yataktan çıktım. Derste dağıtılan formüllerin yazılı olduğu kağıdı aldım ve kahvaltımı yaparken biraz bakmaya çalıştım ama olmuyordu.Anlamayı bırak ezberleyemiyordum bile. En sonunda evden çıkıp okula gidip gerçeklerle yüzleşmeye karar verdim.
Uyandı. Sınava 1 gün vardı.

İstanbul'da Uyanmak

Arabalar.. Her yerde arabalar vardı. ve trafik.. O kadar yoğundu ki.Ve ben bir yolun ortasındaydım. Arabaların ışıkları gözümü alıyordu. Yolun kenarında annem bana sesleniyordu, "YAPMA!" Gözlerimi yumdum.
O kadar hızlılardı ki saçlarımı uçuruyorlardı. Güzel bir histi ama...

Uyanamadı.