Because of Being Human

Zarar her zaman en yakınından gelir derler. Haklılar..

Yatağımdaydım. Sesler duyuyordum. Ve sesler kesinlikle evin içinden geliyordu. Üst kattaki komşudan ya da dışarıdan gelmiyordu. %100 emindim. Kesindi.

Korktum. Ancak bunu gizlemem gerekiyordu farkındaydım. Yorganı neredeyse burnuma kadar çektikten sonra uyuyormuş gibi davranmaya çalıştım. Ama ben bu kadar korkarken bunda başarılı olmam neredeyse imkansız gibi gözüküyordu.

Odamın kapısı açıldı. Nefes alış-verişimi düzene sokmaya çalıştım. Sanki güzel bir rüya görüyormuşum gibi... Sanki uyuyormuşum gibi..

Annemin sesini duydum. Ancak böyle içim rahatlayabilirdi. 

"Acıktım." dedi. "Bana eşlik etmek ister misin?" Yatağımın yanına geldi. Bana baktı. Karanlıktan dolayı önce bir şey anlayamadım.

Gözleri simsiyahtı. Dişlerini gördüm sonra.

"Ha-Hayır sana katılabileceğimi sanmıyorum anne!" diye kekeledim.

"Benden korkmana gerek yok tatlım." dedi. Bildiğin tıslıyordu. Annem vampirdi?? Hem şaşkınlığımı hem de korkumu gizlemem gerekiyor gibi hissediyordum. Sanki korkum ona güç veriyordu. "Sana o hep istediğin ölümsüzlüğü verebilirim." dedi.

"Ölümsüzlük bu kadar itici olmamalı," dedim.
Annem bileğimi ısırmak üzereydi..
Uyandı.